آوتاف
برترین‌ها: دامون قنبرزاده در فیس‌بوکش نوشت: رامبد جوان در قسمتی از سری جدید برنامه‌ی «خندوانه» تم سامورایی‌ها را انتخاب کرد. این اتفاق باعث شد یک تهیه‌کننده‌ی سینما بابت توهین جوان به سامورایی‌ها و فرهنگ ژاپن، او را شماتت و حتی تأکید کند که به سفارت ژاپن شکایت خواهد کرد.
این خبر بازتاب گسترده‌ای داشت و در صفحه‌های اینستاگرامی مختلف، کامنت‌های زیادی درباره‌اش گذاشته شد که اغلب کامنت‌گذاران حرف‌های تهیه‌کننده را بی‌جهت می‌دانستند و البته درِ نمکدان‌های‌شان را باز و مسخره‌اش کرده بودند که او مدافع حقوق سامورایی‌ها در ایران شده است. هر چند اعتقاد دارم حرف‌های آن تهیه‌کننده با کلمات درست و منطقی‌ای ادا نشده، اما روی صحبت من مردم کامنت‌گذاری هستند که آن تهیه‌کننده را مسخره کرده بودند.
بیایید فرض کنیم در یکی از شبکه‌های تلویزیونی ژاپن برنامه‌ای کمدی پخش می‌شود که در آن ژاپنی‌ها لباس کُردها، سیستانی‌ها یا شمالی‌های ما را پوشیده‌اند و نمایشی بازی کرده‌اند. فکر می‌کنید همین کامنت‌گذاران چه عکس‌العملی نشان خواهند داد؟ شک ندارم که هیچ‌کدام‌شان این حرکت برنامه‌ی ژاپنی را تاب نخواهند آورد و تا به صلابه نکشیدن تک‌تک عوامل برنامه به این عنوان که به ایران و ایرانی توهین شده، آرام نخواهند نشست، حتی اگر آن برنامه قصد بدی هم نداشته باشد.
اصلاً چرا راه دور برویم؟ مگر بارها پیش نیامده که ما به سریال‌ها و برنامه‌های خودمان هم رحم نکرده‌ایم و بی‌خودوبی‌جهت از این‌که فلان سریال از فلان لهجه و بهمان برنامه از بهمان لباس بومی استفاده کرده، ازشان شکایت کرده‌ایم؟ گفتم که قبول دارم طرز بیان آن تهیه‌کننده درست و اصولی نبود، اما واقعاً نمی‌توانم کل این ماجرا را به هیچ بگیرم و با کامنت‌گذاران همراهی کنم و بگویم: «موضوع دیگری نبود که به آن گیر بدهی؟! خودِ ژاپنی‌ها شکایتی ندارند، تو چرا ناراحتی؟!»
در سری سوم سریال «نون.خ» (که بسیار هم دوستش دارم) شوخی‌های متعددی با کره‌ای‌هایی می‌شود که در داستان به عنوان گردشگر حاضر شده‌اند. از این دست مثال‌ها و موارد زیاد است که نشان می‌دهد ما ید طولایی در شوخی‌های ملیتی داریم، حالا نه این‌که الزاماً بخواهیم ملت‌ها را مسخره کنیم (که خیلی وقت‌ها چنین قصدی داریم) اما دوست داریم درباره‌ی همه حرف بزنیم و برای عالم و آدم جوک بسازیم اما تحمل و ظرفیت شوخی‌هایی را که با خودمان می‌شود نداریم. اهل دست‌انداختن ملت‌های دیگر هستیم اما حتی همین دست‌انداختن را درباره‌ی خودمان تاب نمی‌آوریم.
