آوتاف
رسول بهروش در ورزش مدیا نوشت: والله قسم انصاف نیست مردم ایران اینطور پای بازی با بحرین و عراق ضجه بزنند و نگران باشند، اما گردن‌کلفت‌هایی مثل مهدی تاج و محمدرضا ساکت در سایه بیاسایند و عین خیال‌شان نباشد که چه افتضاحی بار آورده‌اند.
آقای تاج قلب‌تان چطور است؟ عالیجناب ساکت اوضاع به کام هست؟ ابوالمشاغل بی‌ثمر فوتبال ایران در روز معرفی ویلموتس یک ثانیه هم مرد بلژیکی را رها نمی‌کرد، مبادا عکاسان عکسی بگیرند و او در قاب نباشد، حالا اما مدیرعامل سپاهان شده و روی کاغذ سربرگ‌دار با اسم و امضای خودش بیانیه روحیه‌بخش برای موفقیت تیم ملی صادر می‌کند. نیازی به این اطوار دلبرانه نبود، اگر شما دو سال پیش آن مربی بی‌غیرت و بی‌تعهد را انتخاب نمی‌کردید و چنین گره کوری در کار نمی‌انداختید.
خودتان می‌گویید مرد بی‌رگ بلژیکی قبل از بازی رفت با عراق قراردادش را فسخ کرده بود و عین خیالش نبود درون زمین چه اتفاقاتی رخ می‌دهد. دستیارانش تذکر می‌دادند که مسعود شجاعی با یک کارت زرد مدام خطا می‌کند، حتی جواد خیابانی خواب‌آلود هم آن شب ضرورت تعویض را فهمید، اما ویلموتس اعتنا نکرد و آخرش شد آن کارت قرمز و دریافت گل دوم؛ کابوسی که هنوز هم تمام نشده. تاج و ساکت بابت این شاهکار، هشت میلیون یورو به بیت‌المال خسارت زدند؛ اولی اما مشغول استراحت است و دومی در باشگاهی با بودجه هنگفت صنعتی و دولتی مدیرعامل شده. به کجا وصل هستید که هی گند می‌زنید و گنده‌تر می‌شوید؟
والله قسم انصاف نیست ایران رفت و برگشت در بحرین با بحرین بازی کند. چرا باید شرجی و گرمای منامه با زمین افتضاح المحرق قسمت تیم ملی ما باشد، اما مدیران بی‌کفایت ایرانی نتوانند میزبانی این چهار تا بازی را بگیرند؟ بعد این اساطیر ناکارآمدی با این حال و روز رقت‌بارشان، برای میزبانی جام ملت‌ها هم فرم پر کرده‌اند. وا حیرتا!
زنده نگه داشتن «امید» زیر هجوم این همه تازیانه کار سختی بود، اما دم بچه‌های تیم ملی گرم که فعلا سنگ تمام گذاشته‌اند. جایی که ژاپن در گروه میانمار و قرقیزستان و تاجیکستان و مغولستان مشغول چیدن گلابی بود یا امارات و ویتنام با تایلند و مالزی و اندونزی خوش می‌گذراندند، ما با یک دنیا سوءتفاهم فوتبالی و غیرفوتبالی خوردیم به پست بحرین و عراق.
کار سخت بود و «دشمن خانگی» آن را سخت‌تر هم کرد. ما اما امیدواریم به تیم با کیفیت، سختکوش و خوش‌غیرت‌مان، به نیلوفری که در مرداب رویید. بروید و در پناه خدا گام آخر را محکم‌تر بردارید. روسفیدی شما، روسیاهی خیلی‌هاست.
