آوتاف
ورزش‌مدیا: ملامت‌مان نکنید که بعد از ربع قرن، هنوز دست از دامان ملبورن نمی‌کشیم. در این مملکت، هیچ تجربه‌ای به اندازه «شادی جمعی» کمیاب نیست؛ مثل آن بعدازظهر پاییزی که معصومانه‌ترین خوشحالی خودجوش این مردم رقم خورد، روزی که آدم‌هایی هفت پشت غریبه، برادرانه همدیگر را در آغوش کشیدند و اسم کشورشان را صدا زدند.
برای ما ملبورن یادگار روزهای خوبی است که رفت و برنگشت. روزهایی که هنوز یاد نگرفته بودیم ته قلب‌مان شکست تیم ملی را آرزو کنیم، روزهایی که یادمان نداده بودند بعد از باخت بیرون بریزیم، روزهایی که از سایه هم نمی‌ترسیدیم، روزهایی که جواد خیابانی سوهان روح و اعصاب نشده بود، روزهایی که هر کجا را باز می‌کردی، خداداد عزیزی مشغول «اضافه‌گویی» نبود…
ملبورن برای ما طعم رویاهای جوانمرگ شده یک ملت را دارد؛ روزگاری که هنوز «امید» ذبح نشده بود، کورس مهاجرت راه نیفتاده بود، آسمان آبی‌تر بود، زنده‌رود می‌خروشید و شاید به غلط، اما آرزوهای درخشانی برای آینده داشتیم… روزهایی که کار کردن یک نفر، برای زندگی کردن یک خانواده کافی بود، سقف بالای سر رویا نبود، نان به قیمت جان نبود، روزهایی که دلار آمریکا ساعتی هزار تومان گران نمی‌شد، چون کلا قیمتش چهارصد و هفتاد تومان بود! ما را ملامت نکنید که چرا هراسان از آینده، به گذشته پناه برده‌ایم. خیلی تلخ است که آرزو کنی کاش فردایت، کمی شبیه دیروز باشد.
