آوتاف
کامبیز مهدی‌زاده فرساد، داماد رئیس جمهور و تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی با عنوان «معضل کشور، جوّ داخلی است نه جو بایدن خارجی» در روزنامه آرمان ملی نوشت: انتخابات آمریکا از دو جنبه قابل تامل است: نخست ایجاد یک شکاف عمیق و جامعه دوقطبی‌شده آمریکا به دلیل رواج پدیده ترامپیسم و مدل جدید پوپولیسم آمریکایی و دوم حضور گسترده مردم در حمایت از دموکرات‌ها به نمایندگی جو بایدن در این دور انتخابات است.
مشی سیاسی و گفتمان دموکرات‌ها به نمایندگی جو بایدن در انتخابات فعلی، تفاوت چشمگیری با ترامپ و نه صرفا با محافظه‌کاران دارد. تفاوت آنجاست که، در کشوری که خود را مهد آزادی، دموکراسی و قانون‌مداری جهانی می‌خواند، امروز شاهدیم ترامپی قرار دارد که توئیت می‌کند، اعلام تقلب می‌کند، قوانین را زیر پا می‌گذارد و بر دموکراسی وقعی نمی‌نهد. بنابراین به‌سختی بتوان از چنین مشی و گفتمانی توقع پایبندی به تعهدات بین‌المللی را داشت. همچنان که دیدیم از زمان روی کار آمدن ترامپ تا به امروز، آمریکا از سازمان‌ها و توافق‌های مهمی همچون سازمان بهداشت جهانی، پیمان‌پاریس و توافق برجام خارج شده است.
اما نگاه کشور به نتیجه انتخابات آمریکا و انتظار برای روی کار آمدن دموکرات‌ها نیز تقلیل‌گرایانه است. چراکه به قدرت رسیدن جو بایدن یا افرادی نزدیک به این تفکر تنها مسکنی موقت خواهد بود. با نگاهی بلندمدت باید اندیشید که اولا دولت جدید دموکرات تا چه حد بر رفع تحریم‌های ظالمانه علیه ایران اثرگذار خواهد بود و ثانیا چه ضمانتی وجود دارد که دولت بعد در آمریکا مدافع پدیده ترامپیسم و مشی سیاسی این فرد نباشد؟ و دوباره همین آش و همین کاسه نشود؟
ما نتوانسته‌ایم گره اقتصاد خود را از نفت باز کنیم، باید غده سرطانی نفت را جراحی کنیم و هر جراحی درد و هزینه دارد. باید به سمت اقتصاد جایگزین یعنی اقتصاد فناورانه و بهره‌گیری از فناوری‌ها و نوآوری‌ها حرکت کنیم. معضل اصلی کشور ما جَوّ داخلی است، نه جو بایدن خارجی. اگر نظام جمهوری اسلامی ایران به جمع‌بندی به مذاکره برسد و آمریکا نیز به میز مذاکره‌ای که با عهدشکنی آن را ترک کرده برگردد، نیاز است مفصل‌بندی‌های جدیدی صورت گیرد.
بدین ترتیب که ابتدا باید مکانیزمی حقوقی طراحی شود که با ضمانت‌هایی تعهدآور امکان خروج یکجانبه و بدعهدی هریک از امضاکنندگان را به حداقل برساند. نکته بعد اما به خودمان و تصمیم‌گیران کلان در عرصه سیاست و اقتصاد کشور در این دهه‌های اخیر برمی‌‌گردد. چراکه ما تا همیشه وقت نداریم. باید ابتدا خود را باور کنیم و راه عملیاتی آن همانگونه که ذکر شد فاصله گرفتن از اقتصاد نفتی و حرکت به سمت اقتصاد مبتنی بر فناوری خواهد بود. باید پیشرفت ایران ملاک باشد. مشکل اقتصاد کشور ما هم مسائل داخلی است و هم مسائل بین‌المللی.
