نه! آقای بیرنگ، آن «خانه سبز» را دوست داریم

برترین‌‌ها: صحبت‌های ناامیدکننده بیژن بیرنگ، کارگردان به نام سینما و تلویزیون درباره ابرازپشیمانی از ساخت سریال‌هایی، چون «خانه سبز» و «همسران» که با گلایه‌های بی‌سابقه او از شرایط کشور همراه بود با واکنش گسترده کاربران فضای مجازی و اهالی فرهنگ و هنر همراه شده است. حالا دامون قنبرزاده، منتقد سینما طی یادداشتی به حرف‌های بیژن بیرنگ واکنش متفاوتی نشان داده.

دامون قنبرزاده با انتشار سکانسی از سریال «خانه سبز» در یادداشتی نوشت:

بیژن بیرنگ از ساختن سریال‌هایی مانند «خانه‌ی سبز» و «همسران» ابراز پشیمانی کرد. او طی حر‌ف‌هایی عجیب و در عین حال جالب، به این نکته اشاره کرد که ظاهراً آن سال‌ها به مردم امید واهی می‌داده است. امید به این که خانه‌های‌شان سبز خواهد ماند، مملکت‌شان نیز. اما حالا اعتقاد پیدا کرده که ای کاش این شکلی کار نمی‌کرد چون شرایطش بود که به جای حرف‌های قشنگ، به بیننده بگوید مواظب اطرافش باشد. او بابت این‌که آن سریال‌ها شبیه «ماله‌کشی» به نظر می‌رسیدند، از مردم عذرخواهی کرد و گفت: «کاش واقعی‌تر کار می‌کردیم».

آیا اوضاع و احوال ما در دوران «خانه‌ی سبز» و «همسران» عالی بود؟ آیا همه‌چیز در جای خودش قرار داشت؟ معلوم است که نه. وقتی برمی‌گردم عقب، به این نکته می‌رسم که آن سال‌ها با این‌که من و هم‌نسلانم کوچک بودیم، اما گیروگرفت‌ها را حس می‌کردیم. مشکلات را می‌فهمیدیم. در آن فضای بسته و خفقان‌آور، دنبال راه فرار می‌گشتیم، دوست داشتیم تخیل کنیم، دوست داشتیم سبز بمانیم. سریالی مانند «خانه‌ی سبز» این تخیل و فضا را به ما می‌داد. وقتی خسرو شکیبایی با آن صدای جذابش، دست در موهای لَختش فرو می‌بُرد و همسر و پسرش را مورد خطاب قرار می‌داد، دل‌مان می‌رفت. در آن دقایق حال‌خوب‌کن، چه‌گونه می‌توانستیم بیندیشیم که ما پیش نخواهیم رفت، بلکه فرو خواهیم رفت؟

بخش کوچکی از کار یک هنرمند، آگاهی‌بخشی‌ست اما سرگرم کردن مخاطب بخش مهم‌تری از کار اوست. درست سرگرم کردن به آگاهی ختم خواهد شد. فضای سریالی مانند «خانه‌ی سبز»، روابط آدم‌ها، انسانیت و سبز بودن درون‌شان، همان سرگرمی آگاهی‌بخشی بود که می‌خواست از ما آدم‌های بهتری بسازد. اگر ما حالا این‌جا نشسته‌ایم، از وجود همان «خانه‌ی سبز»هاست. شاید اگر همین سریال‌ها هم ساخته نمی‌شدند، حالا ما اوضاع بدتری می‌داشتیم.

به سرگرمی‌سازی‌های حالا نگاه کنید؛ مثلاً عده‌ای آدم دور هم جمع می‌شوند و به چندش‌آورترین شکل ممکن قرار است یکدیگر را بخندانند. این هم سرگرمی‌ست اما از نوع یک مخدر خطرناک برای بی‌حس کردن آدم‌ها. یک سرگرمی که به هیچ‌ آگاهی‌ای ختم نخواهد شد. مایی که «خانه‌ی سبز» و «همسران» می‌دیدیم، به این‌جا رسیدیم، وای به حال نسل جدیدی که با این مخدرهای بی‌حس‌کننده معلوم نیست به کجاها قرار است برسند…

خواستم بگویم: آقای بیرنگ! شما در زمان خودتان اشتباه نکردید…