آوتاف
خبرآنلاین: جمعی از فارغ التحصیلان دبیرستان فرهنگ درباره فضای تخریب ها نسبت به دکتر حداد عادل و نقش دبیرستان فرهنگ در توسعه آموزش علوم انسانی در ایران بیانیه ای صادر کردند.
متن این بیانیه به شرح زیر است:
«دبیرستان فرهنگ را می توان نخستین تجربۀ نهادسازی ادبیات و علوم انسانی در آموزش و پرورش معاصر ایران دانست که به کوشش دکتر غلامعلی حداد عادل بنیان نهاده شد. در آن سال های اولیه که ما دانش آموز مدرسه شدیم ایشان جمعی از بهترین و فرهیخته‌ترین استادان و دبیران ادبیات و علوم انسانی کشور را گردآورده بود که بعدها یافتن نمونۀ آن یکجا و در یک‌زمان حتی در هیچ دانشگاهی قابل تصور نبود! این تلاش و دلسوزی علمی همراه بود با فضایی مثال زدنی از رواداری و گوناگونی فرهنگی، اعتقادی و سیاسی به گونه ای که دانش آموزان از خاستگاه های طبقاتی، خاندان های سیاسی و تعلقات دینی و فرهنگی متفاوت و متباین کنار هم می نشستند.
مجله منتشر می کردند، شب‌های شعرخوانی و داستان‌خوانی برگزار می‌کردند، به بحث ها و گفت وگوهای داغ ادبی و سیاسی و فکری مشغول می‌شدند و در دیدار با استادان تراز اول کشور، آداب فرهنگ و ادب می آموختند. هر چند در سال های بعد از ما فضای مدرسه به همگونی فکری و سیاسی بیشتر خو گرفت اما الگوی دوره های اول مدرسه همچنان در یاد و خاطرۀ جمعیِ عمدۀ دانش‌آموختگان آن سال ها زنده و شیرین مانده تا قدردان فرصت گران‌بهایی باشند که مؤسس و دست اندرکاران مدرسه با وجود دشواری ها و موانع موجود اقتصادی و فرهنگی در اختیارشان گذاشتند.
پیش از مدرسۀ فرهنگ دبیرستان علوم انسانی مناسب، در رده دبیرستان‌هایی که برای رشته‌های ریاضی و تجربی وجود داشت، مطلقاً یافت نمی شد و دریافتی نادرست از بهره هوشی باعث شده بود دانش آموزانی که هم به علوم انسانی علاقمند بودند و هم باهوش تلقی می‌شدند به ناچار به آن رشته‌ها سوق داده شوند. با مدرسه فرهنگ بود که این دیوار بلند و سرسخت فروریخت و الگوی آن در مدارس دولتی سراسر کشور نیز گسترش یافت.مدرسۀ فرهنگ به معنای واقعی «غیرانتفاعی» بود و سطح شهریۀ آن با مدارس خصوصی امروز و دیروز همخوانی نداشت. (بعضاً دانش‌آموزانی علاقمند از خانواده‌هایی با توان اندک مالی رایگان یا با تخفیف در مدرسه فرهنگ ثبت‌نام می‌شدند) در نتیجه، مدرسه فرهنگ بدون امکانات مادی خاص و ویژه تنها به سرمایۀ فرهنگی اش متکی بود.
در دو دهه گذشته جمع زیادی از دانش‌آموختگان این نهاد نوپا در فضاهای دانشگاهی، فرهنگی، آموزشی و هنری مختلف کشور مشغول به فعالیت حرفه ای سالم در حیطۀ تخصص خویش هستند و برآیند فعالیت ها و کارهای‌شان از سویی به سود کشور و جامعه و از سوی دیگر در جهت ارتقا و تقویت ادبیات و علوم انسانی اصیل و نجیب در روزگار متلاطم و آشوبناک امروز است. بدون شک علوم انسانی کشور نیازمند انبوهی از مدارس فرهنگ با آن خصوصیات ناب است تا از مظلومیت تاریخی خویش به درآید و نقش یگانۀ خود را ایفا کند. چنین ضرورتی ایجاب می کند تجربه جوان این مدرسه از پشتوانه و پشتیبانی ملی درخوری بهره مند بماند.
«انسان» هم موضوع ادبیات و علوم انسانی است و هم فاعل آن. ما از آموزگارانمان آموختیم که در مسیر این شناخت، علم و اخلاق راستین، همتایان یکدیگرند و هر یک با آن دیگری معنا می یابد. علوم انسانی می تواند جامعه اخلاقمدار بسازد و برای رشد خود نیز به دانشورانی باورمند به اخلاق والای انسانی نیازمند است. جوامع رشدیافته با دانش انباشته ای از علوم انسانی مستقل، خودبنیاد و روزآمد تحول یافته و به پیش رفتهاند و ما نیز مشمول همین قاعده ایم.
تعدادی از ما فارغ‌التحصیلان دوره‌های اول دبیرستان فرهنگ(از ورودی‌های اوایل دهه هفتاد) هر یک مشی و مرام فکری و سیاسی خود را داشته‌ایم – چنانکه از کارنامه هر کدام‌مان برمی‌آید – اما برای پاس داشتن اخلاق و علوم انسانی، در پی ماجراهای غیرمنصفانه ای که در این روزهای اخیر پدید آمده، خود را موظف می‌دانیم بگوییم اندیشه تأسیس مدرسه‌ای آبرومند و معتبر برای علوم انسانی در زمان تأسیس دبیرستان فرهنگ اندیشه‌ای مبتکرانه و نوآورانه بود که در سرنوشت علوم انسانی این سرزمین اثری انکارناپذیر گذاشته و ما نیز از منظر انسانی، اخلاقی و علمی خود را وامدار این مدرسه، موسس، مدیران، استادان، معلمان و کارکنان آن می‌دانیم.»
امضاکنندگان (به ترتیب الفبا): محسن آزرم؛ منتقد سینما / مهدی آهویی؛ استادیار روابط بین الملل دانشگاه تهران / هادی حیدری؛ کارتونیست و روزنامه نگار / علی اکبر زین‌العابدین؛ پژوهشگر آموزش و ادبیات کودک و نوجوان/ احمد شکرچی؛ استادیار جامعه شناسی دانشگاه شهید بهشتی/ امیر نصری؛ دانشیار فلسفه هنر دانشگاه علامه طباطبایی/ محمدمنصور هاشمی؛ نویسنده و پژوهشگر/ مهدی یزدانی خرم؛ رمان نویس، روزنامه نگار و منتقد ادبیات.
