مسیح مهاجری در یادداشتی اعتراضی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: مسئولانی که از مردم انتظار صبر و تحمل دارند چرا از حقوق خودشان کم نمیکنند؟
در بخشی از این یادداشت آمده:
بودجه کل کشور باید بگونهای تنظیم و اجرا شود که بتواند گرههای زندگی مردم را بگشاید. اینکه مسئولان کشور اعم از تقنینی و اجرایی بنشینند و تصمیم بگیرند و از مردم بخواهند برای اجرائی شدن مصوباتشان سختیهایی را تحمل کنند، در هیچ قانون و آئیننامهای پیشبینی نشده است.
قانون اساسی جمهوری اسلامی که میثاق ملی کشور است، مسئولین را ملزم به تصویب قوانینی کرده است که تمام شئون زندگی مردم اعم از معیشت، تعلیم، مسکن، شغل و حتی تفریحات را تسهیل کنند بطوری که عموم مردم بتوانند در رفاه و آسایش زندگی کنند.
سؤال اینست که در لایحه بودجه ۱۴۰۱ برای کاهش حقوق و مزایای نمایندگان مجلس، وزرا، معاونان وزرا، مدیران کل، رؤسای قوا و سایر مسئولین ارشد چه پیشبینیهایی شده است؟
برای حذف حق مأموریتها، کاهش هزینههای تشریفاتی سفرهای داخلی و خارجی، مخارج پذیرائیها و برگزاری همایشهای بیخاصیت چه تدابیری اندیشیده شده است؟
و سرانجام اینکه آن نماینده مجلس و آن مسئول دولتی که مردم را به پذیرش و تحمل سختی بیشتر دعوت کردهاند. آیا میدانند که ظرفیت تحمل مردم تکمیل شده و بیش از این نمیتوان از آنها انتظار داشت؟
آیا این حضرات از کارتن خوابهای تهران که مرکز این کشور اسلامی است خبر دارند؟ آیا میدانند که اخیراً اتوبوسخوابها هم بر قشر محروم اضافه شدهاند؟ آیا آماری از خانوادههای زیر خط فقر دارند؟ کسانی که در رنج مردم شریک نیستند چگونه به خود اجازه میدهند از مردم بخواهند شرایط سخت را بپذیرند؟
صبر مردم، اندازهای دارد ؛ اگر به انتها برسد، فاجعه ایجاد میکند.