آوتاف
ورزش سه: والیبال ایران برای اولین بار با یک مربی ایرانی بر بام آسیا ایستاد.
گزاف نیست اگر بگوییم که والیبال ایران در بدترین شرایط خود به لحاظ روحی و روانی طی سال‌های گذشته پا به مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن گذاشت. ما پیش از این در دو رقابت مهم یعنی لیگ ملت‌ها و المپیک نتایج نا امید کننده‌ای کسب کرده بودیم. تیم ملی والیبال ایران ابتدا در لیگ ملت‌ها بعد از چند نتیجه ضعیف رتبه دوازدهمی را کسب کرد و همین موضوع باعث شد که ایران در رده بندی فدراسیون جهانی والیبال چند رتبه سقوط را تجربه کند.
اما امیدوار بودیم همان طور که فدراسیون و سرمربی وقت تیم ملی یعنی ولادیمیر آلکنو وعده داده بودند رقابت‌های لیگ ملت‌ها پیش زمینه‌ای برای المپیک باشد و به همین خاطر گفته شد که نتیجه در این مسابقات خیلی ملاک نیست. با این حال تیم ملی والیبال ایران در مسابقات المپیک نیز نتایج قابل قبولی کسب نکرد. شاگردان ولادیمیر آلکنو بعد از دو پیروزی روحیه بخش برابر لهستان و ونزوئلا سه شکست باورنکردنی را مقابل کانادا، ایتالیا و ژاپن تجربه کردند و از صعود به مرحله حذفی المپیک بازماندند.
بدون در نظر گرفتن هر نتیجه‌ای که در رقابت‌های المپیک برای ایران به ثبت می‌رسید مشخص شده بود که بعد از این تورنمنت یک مربی ایرانی هدایت تیم ملی والیبال ایران را برعهده خواهد گرفت و او کسی نبود به جز بهروز عطایی؛ کسی که پیش از این بارها و بارها قابلیت و توانایی‌های خود را در لیگ والیبال به نمایش گذاشته و نشان داده بود که می‌تواند در میادین بزرگ‌تر به عنوان سرمربی خوش بدرخشد.
آخرین و شاید بزرگترین دستاورد بهروز عطایی در مربیگری به رقابت های جوانان جهان در سال ۲۰۱۹ برمی‌گشت. جایی که او با ترکیبی از همین ستاره‌هایی که با آن‌ها به مقام قهرمانی بزرگسالان آسیا در سال ۲۰۲۱ رسید، موفق شد جام قهرمانی جهان را بالای سر ببرد و افتخاری بزرگ برای ایران کسب کند. با این حال وقتش رسیده بود که ما بعد از حدود یک دهه به یک مربی ایرانی تکیه کنیم و چه کسی بهتر از بهروز عطایی؟
این مربی اصالتا آملی بلافاصله بعد از رقابت‌های المپیک کار خود را در تیم ملی بزرگسالان آغاز کرد. در واقع تیم ملی والیبال ایران طی هفته‌های پیش از آغاز مسابقات آسیایی تمرینات فشرده خود را به دور از حواشی در تهران سپری کرد تا به بهترین شکل ممکن برای رقابت‌ها آماده شود.
همچنین با مشاهده اوضاع تیم در تمرینات کاملا واضح بود که تیم ملی از چه وضعیت روحی بالایی برخوردار است که شاید کمتر طی سال‌های اخیر شاهد آن بوده‌ایم. یک تیم کاملا پوست انداخته که چند ستاره بزرگ خود مثل سعید معروف، سید محمد موسوی و امیر غفور را با خود به همراه نداشت اما یک نکته بزرگ در این تیم به چشم می‌خورد و آن هم چیزی نبود به جز روحیه بالای جوانی و انگیزه و انگیزه.
تیم ملی ایران در رقابت‌های آسیایی فوق العاده آغاز کرد و یکی پس از دیگری رقبای خود را از پیش رو برداشت و شاید اولین بازی خیلی سخت ما تقابل با چین در مرحله نیمه نهایی بود؛ جایی که در این مسابقه نیز شاگردان عطایی توانستند با نتیجه سه بر یک به پیروزی دست پیدا کنند. اما از همان آغاز مسابقات نیز قابل پیش‌بینی بود که فینال احتمالی رقابت‌ها بین دو تیم ایران و ژاپن برگزار خواهد شد. همین اتفاق نیز رخ داد و ژاپن در دیگر بازی نیمه نهایی موفق به شکست چین تایپه شد تا دو قدرت والیبال آسیا در بازی پایانی رو در روی یکدیگر قرار بگیرند. اما چه مسابقه‌ای بهتر از فینال آسیا برای انتقام گرفتن المپیک؟ ایران امروز موفق شد در یک بازی فوق العاده و در نمایشی که کمتر نقصی در ان دیده می‌شد ژاپن را شکست دهد.
سروقامتان والیبال ایران امروز با ارائه یک نمایش عالی بر ژاپن غلبه کردند. شاگردان عطایی از هر نظر مثل سرویس،توپ گیری،دفاع و حمله فوق العاده عمل کردند و اجازه خودنمایی به حریف قدرتمند خود را ندادند. موضوعی که باعث شد ایران مدال طلای مسابقات آسیایی را از آن خود کند و علاوه بر قرار گرفتن بر بام والیبال آسیا یک بار دیگر قدرت خود را به رخ حریفان کشیده باشدو انتقام چند شکست اخیر را نیز از ژاپن بگیرد.
اگرچه بچه‌های والیبال ایران در این تورنمنت کم نظیر عمل کردند و قدرت خود را به خوبی نشان دادند اما شاید بتوان بیشترین سهم از این قهرمانی را به بهروز عطایی اختصاص داد. کسی که با وجود فشارها کار خود را انجام داد و نشان داد که ایران با یک سرمربی ایرانی نیز می‌تواند قدرت خود را در آسیا و حتی بعدها دنیا نشان دهد.
اما قسمت تلخ ماجرا برای بهروز عطایی جایی بود که بعد از پایان مسابقه به سرمربی تیم ملی والیبال ایران خبر دادند که حسین کاظمی، دستیار و دوست همیشگی او که در کاله آمل نیز با وی همکاری می‌کرد بعد از مدت‌ها مبارزه با بیماری سرطان دار فانی را وداع گفته است. موضوعی که باعث شد عطایی بعد از پایان بازی نتواند خود را کنترل کند و اشک بریزد.
اگرچه والیبال ایران امروز یکی از بهترین روزهای خود را تجربه کرد و به یک قهرمانی بزرگ دست یافت اما شاید این مدال طلا تا حدود زیادی به کام بهروز عطایی تلخ شد چرا که او یکی از بهترین دوستانش را از دست داد.
با این حال عطایی قطعا مسیر بزرگی را آغاز کرده و در ادامه راه کارهای سخت تری را هم پیش رو خواهد داشت. کسی که به عنوان یک مربی ایرانی روی نیمکت ایران نشست و یک تابوی بزرگ را از بین برد.
