برترینها: عبدالحسین جهانبخش، فعال رسانهای و قهرمان سابق کشتی فرنگی در یادداشت خود به قهرمانی شیرین حسن یزدانی مقابل دیدگان دیوید تیلور پرداخته است.
او نوشت: آن عصر، آن مسابقه، همان مسابقه ای که آه از نهاد همه ما بیرون کشاند، و آن روز، برای همه روز دلگیری بود، اما، مَن انگار خنجری در جگرم فرو رفته باشد. انگار قلبم سوخته باشد. و انگار روحم زخمی شده باشد، سخت و بی وقفه، یک ساعت، گریستم. غم تمام وجودم را گرفته بود و هیچ فکری جز فکر به قلبِ سلیم و وجود باعزت خودِ حسن، آرامم نکرد.
حسن، با طلا یا با نقره برای ما، عزیز است و شریف، رنگ مدال او، در رابطه ما با حسن، کم نقش است اما این مسابقه، این حریف، بُردنش، چیز دیگری ست. ما همه با حسن یکی شده بودیم، و باید انتقام آن سه مسابقه و آن ثانیههایِ آخرِ المپیک را میگرفتیم. و حسن، انگار که بالهای زخمی اش، ستبر تر و قوی تر شده باشد، انگار که عشق و ایمان، تمام وجودش را تصاحب کرده باشد؛ با تمام وجودش، بالاخره تیلور را زمین زد. و این بار، نه آه، که فریاد های شادیِ ما، بلند شد.
من قبلا هم نوشته بودم؛ حسن ، چندین سال است مظهر آن چیزی ست که روح جمعیِ ما ایرانیان دوست دارد که باشد، این گره خوردگیِ احساسی ما به مسابقات حسن، برمیگردد به چیزی که از خودمان انتظار داریم و در رویاهایمان دیده ایم و حسن، کسی ست که میتواند آن را جلوی چشممان به نمایش بگذارد. از این منظر، حسن، یک شخص نیست. تجسمِ خواست و روح جمعیِ ماست.
سرش سلامت و دلش شاد که دلمان را شاد میکند»