آوتاف
برترینها: خسرو نقیبی؛ منتقد سینما شرح میدهد که شیوه جدید سانسور در ایران چه بلایی بر سر تاریخ سینما خواهد آورد.
او نوشت:
ما چه اندازه میراثدار تاریخ سینما هستیم؟ سؤال دقیقترم این است: فیلمها چه میزان میراث معنوی و فرهنگی یک ملت محسوب میشوند؟
این هفته نسخه ویدئویی فیلم «آستیگمات» به شبکه نمایش خانگی آمد. این خبر یک فرامتن دارد. نسخه عرضهشده ویدئویی ۸۲ دقیقه است. «آستیگمات»ی که کارگردان آن را ساخته بود پس از حک و اصلاحهای اولیه وقتی به تکنمایش خود در جشنواره جهانی فیلم فجر (به اصرار شخصی دبیر آن جشنواره برای نمایش فیلم در میان مخالفتهای رسمی) رسید، ۸۶ دقیقه بود.
نسخهای که روی پرده سینماها رفت و اکران عمومی شد (یعنی نسخهای که همیشه نسخه مرجع و نهایی برای قضاوت درباره فیلم محسوب میشود) ۸۴ونیم دقیقه بود و حالا نسخه ویدئویی که در حافظه تاریخ ثبت میشود و محل مراجعه فیلمبازان و تاریخ سینما خواهد بود، در ۸۲ دقیقه منتشر شده است.
این ممیزی پس از اکران، چه توجیهی دارد؟ فارغ از این سؤال که چرا نسخهای که به خانهها میرود، باید با نسخهای که سینماروها آن را در سالن سینما دیدهاند متفاوت باشد، سؤال بزرگتر همانی است که اول پرسیدم. آیا ما در قبال تاریخ سینما مسئولیت نداریم؟ این کار چه تفاوتی با بریدن نگاتیوهای اصل یک فیلم و دورریختن بخشی از تاریخ سینما در دورههایی دیگر از تاریخ دارد؟
«آستیگمات» را در این متن یک مثال بگیرید. میخواهم سرنوشت آن را بررسی کنم تا به یک نتیجه کلیتر درمورد بسیاری از فیلمهای مهم اجتماعی این سالها برسم.
